Nasi podopieczni
Witam, mam na imię Adam. Jestem niepełnosprawny, mam dziecięce porażenie mózgowe. Opiekuje się mną mama.
Czytaj więcej
Cześć, mam na imię Magda, mam 31 lat. Od urodzenia jestem osobą niepełnosprawną i choruję na: chondrodysplazję, hipoglikemię, niedobór wzrostu, opóźnienie rozwoju i dysplazję kostną.
Mam na imię Anita i choruję na Stwardnienie Rozsiane.
Mam na imię Sylwia i od 2012r. żyję z rozsianą, zaawansowaną chorobą onkologiczną (przerzuty m.in. do płuc, jajników, węzłów chłonnych). Od 2017r. choroba postępuje, atakując kolejno mózg, kręgosłup, kolejne węzły chłonne.
Dzień dobry, nazywam się Dariusz Kamiński, od urodzenia jestem osobą niepełnosprawną. Mam m.in. skoliozę kręgosłupa, która powoduje ucisk na płuca i całkowitą niewydolność oddechową.
Nazywam się Izabela Słowik, mieszkam w Katowicach. Wskutek wypadku amputowano mi lewe podudzie. Staram się nie poddawać i wrócić do normalnego życia, być sprawną.
Nazywam się Marcin Falba, mam 34 lata. W 2016r. zdiagnozowano u mnie guz śródrdzeniowy na poziomie Th8-Th10. Poddałem się operacji, potem radioterapia, chemioterapia. Od 2021r. poruszam się na wózku.
Nazywam się Zosia Fircowicz, mam 12 lat. W październiku 2020 roku wykryto u mnie złośliwego guza lewej kości łonowej, kulszowej i biodrowej - mięsak Ewinga.
Nazywam się Grzegorz Porada, w wieku 29 lat rozpoznano u mnie stwardnienie rozsiane - to przewlekła, zapalna, nieuleczalna choroba ośrodkowego układu nerwowego.
Nazywam się Grzesik Tomasz. Moje problemy zaczęły się we wczesnym dzieciństwie. Jednak dopiero w wieku 6 lat stwierdzono u mnie zespół Aspergera.
Nazywam się Dariusz Głowacki. W marcu 2014 roku uległem poważnemu wypadkowi, w wyniku którego doznałem urazu kręgosłupa.
Cześć, jestem mamą Laili, cudnej 8 latki, która zmaga się z neurorozwojowymi zaburzeniami
o podłożu genetycznym.
Mam na imię Małgosia. Od 11 lat cierpię na przewlekłą niewydolność nerek. Jestem pacjentką z dużym ryzykiem po dwóch przeszczepach nerki.
Mam na imię Andrzej, urodziłem się z wrodzoną zaćmą (nie widziałem na jedno oko). W 1998 roku w wyniku wypadku straciłem wzrok całkowicie. Od tego czasu moje życie jest walką o samodzielność. Udało mi się pozyskać od miasta samodzielny lokal aktywizujący, który wyremontowałem i przystosowałem do moich potrzeb. Niestety koszty związane z utrzymaniem mieszkania i zakupem odpowiednich sprzętów (np. telewizor/komputer z funkcją dla osób niewidomych, termometry, czujniki napełnienia wody w kubku itp.) przekraczają moje możliwości finansowe. Gdzieś w głębi serca wierzę, że nowoczesne technologie, bardziej zaawansowana medycyna, pomogą mi, chociaż częściowo, odzyskać wzrok. Śledzę postępy w tym zakresie i od czasu do czasu pozwalam sobie na prywatne wizyty u lekarzy specjalistów, głównie okulistów.
Nazywam się Natalia Chudzik i od urodzenia dzielnie walczę z chorobą, której nigdy nie pokonam.